Moonfall – La luna pòt cager sus la tèrra?

Leà

Lo filme Moonfall de Roland Eimmerich  qu’ei sortit dimecres passat, lo 9 de heurèr.

La luna ne pòt pas càger sus la Tèrra

Tot prumèr, non la Luna ne pòt pas càger sus la Tèrra. Que sabem aquò desempuish Newton. Einstein l’a explicat dens la teoria de la relativitat generau. La Tèrra que crea ua deformacion de l’espaci-temps e la Luna, qui ei en caduda libra, en pr’amor de la deformacion, seguish ua orbita autorn de la Tèrra.

De mes, la Luna qu’apèra [attire] un pauc la Tèrra (se vei dens lo fenomèn de las marejas [marées]) e, atau, que crea hregaments [frottements]; dens aqueths hregaments, la Tèrra e la Luna que perden un pauc d’energia:

• la rotacion de la Tèrra que perd 0.002 segonda per sègle
• la Luna que s’aluenha de 3,8 cm per an. Aqueth aluenhament qu’ei mesurat per lasers.

L’esglàs / la catastròfa

Supausem que la Luna s’apressa [s’approche] de la Tèrra. L’atraccion sus las mars e sus lo sòu que seré de mes en mes hòrta. L’aiga que seré mes aperada, en crear marejas immensas, tsunamis en prumèr de quauques mètres puish de centenats de mètres. Lo nivèu de las mars que creisheré. E lo quite sòu que seré atirat dab erupcions de volcans, tèrratrems.

Puish, la temperatura que creisheré e l’aiga que se botaré a borir.

Fin finala, a 18 459 km de la Tèrra, la Luna qu’arribaré a la “limita de Roche”, e que se dislocaré. Los tròç que demorarén un temps en orbita puish que cagerén suu sòu.

Non servish pas tad arren de díser que tot lo monde e totas las espècias serén morts!

 

 

Chaque année la Lune s’éloigne de la Terres, cité de l’espace