Los Reis, los camèus e lo dromadari
Guilhem
Los Reis, los camèus e lo dromadari
Un còp, que i avè tres camèus. Los proprietaris qu’èran los tres Reis. Qu’avèn un dromadari tanben mes los camèus, drin auturós, que’u mespresavan pr’amor n’avè pas qu’ua bòça, lo praube :
– Vè-te’n donc ! N’ès pas qu’un miei-camèu ! N’ès pas bon tad arren ! Vè-te’n !
Un ser, los tres Reis que s’aborrin de cap tà la bòrda ; que semblavan pressats e hòrt empensats. Que hiquèn la sèra aus tres camèus e, au mei córrer, que se’n anèn entà seguir ua estela grana qui viénè d’aparéisher e qui lusiva mei que totas las autes estelas deu cèu. Lo dromadari, que l’avèn deishat solet en la bòrda. Lo praube ne n’èra pas tròp estonat : que’s passava sovent atau. e que s’i èra acostumat.
Tot d’un còp, un ànjo tot vestit de blanc qu’entrè. Qu’estó susprés en véder lo dromadari solet :
– Be son esparvolats, aqueths praubes Reis, ce digó tot esmaliciat, que s’an desbrombat los presents.
Que portava en los braç tres paquets, meilèu tres paquetòts.
– Tu, lo dromadari, apressa-te viste, ce’u digó ; que’t vau hicar los tres paquets sus un bast puish que seguiràs l’estela lusenta qui vien d’aparéisher en lo cèu e que juntaràs los Reis e los camèus. Avisa-t’i ! que’us te calerà juntar abans que sián a Betleèm.
– Mes que son partits desempuish bèra pausa ; ne’us poderèi pas atrapar, ce’u digó lo dromadari empensat .
– Escota, ce’u responó l’ànjo, los camèus qu’an duas bòças a’s portar sus l’esquia ; tu, que n’as sonque ua ; qu’ès mei leugièr ! Que vas anar mei viste !
B’èra content lo dromadari ! Qu’èra lo purmèr còp que quauqu’un ne’u mespresava pas pr’amor n’avè pas qu’ua bòça. Entà contentar l’ànjo, que s’encaminè de tira. Mentre que lo dromadari galopava à desalenà’s, los paquetòts hòrt segotits que deishèn escapar drin d’aur, drin d’encens e drin de mirra, shens se vueitar completament totun. Completament desalenat, lo dromadari que juntè los Reis e los camèus au moment quan passavan las pòrtas de Betleèm.
Los camèus, las e tot provassuts, qu’espiavan, esmiraglats, aqueth dromadari qui avè lo peu daurat e qui sentiva l’encens e la mirra.
E aquera nueit, quan los Reis aufrin los lors presents au nenè adromit en la minjadera, n’èran pas los camèus qui’us acompanhavan mes un dromadari deu peu daurat e beròi perhumat.
Lo praube dromadari mespresat qu’avè enfin la soa revenja !