Lo paisan

Guilhem

Lo paisan d’Andrèu Baudorre regent a Sent Joan Podge

Que soi paisan, mèste de la Terra
Que l’arrosi de mias sudors,
La bona tèrra neuricèra
On, plan com nats, viven urós.

Quan la laudeta au punh deu dia
Canta gaujosa hens lo soc,
Jo tanben soi dehens ma via
Tà tribalhar dinc au son sococ.

Tà jo, las planas verdolivas
Qui son pingorladas de flors ;
Tà jo las tucòlas ombrivas
Ondejadas de mila colors ;

E tanben las honts clarejantas
On l’aiga chorra peus tutèts ;
Tà jo las arrius briulejantas,
Los bòscs on cantan los ausèths.

Pr’amor que’m vau per las passadas
Dab los esclòps herrats de claus
Qu’ei las culòtas pedassadas
E sovent marchi pèdescauç.

Quauques peguilhàs de la vila,
Hestaires o minja quan n’as,
Que creden segotí’m la bila
En m’aperar « lo paisanàs ».

Prohatz ! trimar shens hèra de pausa,
Devath la ploja o lu sorelh,
Aquò, mon Diu, n’ei pas gran causa
Jo qu’èi lo braç, lo pè, bon uelh.
Trobatz-me mossuròt qui’m balha !
Pensa’i hèra beròi capdèth !

Mes quan vien l’òra de la taula,
Ah ! Non me hèi pas pregar tanpòc
Si n’i a qui an l’apetit drin aule,
Jo que soi tostemps boharòc :
Bona terrissa de garbura,
Bona godala, au men quan n’i a,
Un trocicòt de mascadura
Dessus un gran quilho de pan.

Aquò que’m hè córrer, hens las veas,
Força, santat dab lo sang viu.
Qu’èi las aurelhas tostemps pleas
De bèras cansons deu bon Diu,
E jamei pensada maishanta
Non se proseja peu men parat :
Arren non me brolha ni m’eishanta
Que’m vau shens planhs ni maugrat

Que soi paisan, rei de la tèrra,
Que l’arrosi de las meas sudors,
La bona tèrra neuricèra
On plan com nats viven urós
Ne dèishi pas sovent la mea via
Que tribalhi dinc au só sococ ;
Mes la laudeta, au punh deu dia,
Tà jo, que canta hens lo soc.