Eth dia des tres reis

Guilhem

Eth dia des tres reis
Mès Pauet qu’estudiaue mès alèu tà lairon que tà sabi. Un dia se panèc dera pòcha de un aute mainatge un guinhauet que li campaue. Eth mainatge non se n’encuedèc, mès ja se n’encuedèc eth senhor mèstre, ja; se n’anèc a anar a trobar ath pare de Pauet, e entre toti dus, se n’estudièren ua tà corregir-lo.
Era vigília des Tres Reis, antes d’anar-se’n tath lhet, metec ua cistalha penjada ena hièstra tà qu’en passar es Reis li metessen quauquarren, com hègen es auti ans tamb es mainatges e mainades bravi.
Ath maitin, tan lèu que dauric es uelhs, se vestic e se n’anèc a anar a guardar ena cistalha. Non i trobèc sonque ua carta barrada. La dauric e se metec a lieger-la pòga pòc, de paraula en paraula; e en man en man que la liegie, se tornaue vermelh e es uelhs se li aumplien de lèrmes.
En tot que Pauet liegie aquera carta, arribèc sa germana, sautant e cridant:
Jo i è trobat un parelh de plendengues e ua còca de torrons!… E tu, qué i as trobat, Pauet?
Eth s’amaguèc era carta ena pòcha, se shuguèc es uelhs e diguec tot trist:
Jo arren!
Òh! … Vè’n, non plores: ja mos partiram es torrons.
Sa pare e sa mare ja ac sabien, ja, aquerò dera carta: mès l’ac volgueren hè díder a eth madeish. E a truca de predicar, eth praube Pauet ac aguec de díder en tot plorar.
Era carta ère firmada pes Tres Reis. Ath començament i auie un diboish que representaue un òme penjat en un arbe, e ath dejós un letrèro que didie: “Atau qu’acaben es lairons”. Dempús diguie a Pauet que se non tornaue eth guinhauet a qui l’auie panat, es Reis l’ac diderien ath senhor mèstre tà que li floquèsse quate palmetades e lo hesse a ajulhar ueit dies, e despús Nòste Sénher lo castigarie.
Eth praube Pauet qu’aguec de tornar eth guinhauet, e que s’esmenèc.

Lo dia deus tres reis

Lo Pauet qu’estudiava mes meilèu tà har lairon que tà estar sapient. Un dia que panè de la pòcha d’un aute mainatge un ganivet qui s’i vedèva. Lo mainatge non se n’avisè pas mes ja se n’avisè lo sénher mèste d’escòla, ja ; que se n’anè trobar au pair deu Pauet e enter eths que se n’estudièn ua entà’u corregir.
La velha deus Tres Reis, abans d’anar-se’n tau lheit, que metó ua tista penjada a la hièstra entà que en passar los Reis i metossin quauquarren com hasèvan los autes ans dab los mainatges e las mainadas braves.
Lo matin, tanlèu qui obri los uelhs, que se n’anè tà espiar hens la tista. Qu’i trobè sonque ua letra barrada. Que l’obrí e que’s gahè a la lèger pòc a pòc, mot per mot. E per mesura qui la legèva, que vadèva roi e los uelhs que’u se pleavan de lagremas .
En tot qui lo Pauet e legèva aquera letra, qu’arribè la soa sòr en sautant e en cridant :
— « Jo que i èi trobat un parelh de pendents d’aurelhas e ua còca de torrons !… E tu, que i as trobat Pauet ?
Eth que s’amaguè la letra hens la pòcha, que s’eishuguè los uelhs e que digó tot triste :
— Jo arren !
— Òh !… Vèn, non plores pas : ja nse partiram los torrons. »
Lo son pair e la soa mair qu’ac sabèvan, ja, aquerò dera letra. Mes non l’ac volón pas díser ad eth medish. E a trucas de predicar, qu’ac avó de díser en tot plorar.
La letra qu’èra signada peus Tres Reis. Au començament que i avèva un dessenh qui arrepresentava un òmi penjat a un arbo, e au devath uns mots escriuts qui disèvan : « Atau qu’acaban los lairons ». Arron que disèva au Pauet que se non tornava pas lo ganivet a qui l’avèva panat, los Reis qu’ac digoran au sénher mèste d’escòla entà que’u dèssi quate paumatadas e que’u hasossi ajolhar ueit dias, e après, Noste Senhor que’u castiguèra.
Lo praube Pauet qu’avó de tornar lo coteret, e que vadó brave.