Conderilhòts e istorietas 2

Guilhem

Qu’ei l’istòria d’un can provençau qui s’aperava Canigon. Aqueth canhàs qu’èra maishant com la gala : que nhacava los pòrta-letras ; que nhaquejava las vielhòtas… un diable ! Un dia, qu’anè tà la glèisa ende panar coquets benedits. Plan segur, lo caperan que l’acacè dab ua crotz, benedita tanben…
Lo noste canhasson que huejó e que tirè de cap tau vilatge vesin. Aquiu, medisha sonsaina : lo curat que’u corró au darrèr en tot cridar com un hòu…
Lo canhassòt noste que s’escapè e que’u gahè de cap tà la vilòta vesia. Acerà, madeisha tintèina : la curalha que’u cacèn en bèth arnegar au mei har…
Un còp mei, lo noste canhassolet que s’arretrobè per la campanha, ahamiat e acorsat per la gusalha. Que s’avisè d’un poei e qu’i anè de cap. Que pugè dinc au som. Que s’i trobè plan : que s’i sentiva adaise ; qu’avè tot çò qui’u calè… qu’èra lo mèste de l’endret. Alavatz que lairè. E tot dia que lairava. Desempuish aqueste jorn, los Provençaus qu’apèran aquera sèrra, lo mont Canigon. E cric e crac qu’èi lo conte acabat, e crat e crit qu’èi lo conte fenit