Conderilhòts e istorietas 1

Guilhem

Qu’ei l’istòria d’un paisan breton, praube de segur. Aqueth picatalòs que shucava calhaus e que minjava liquèn. Un bèth dia, lo noste picatarròcs que decidí de deishà’s la tèrra per la mar. Plan segur que’s hasó corsari de l’arrei…
Be n’èra content ! Atau que podó víver mei plan. Mes que s’apercebó lèu que’u calè partatjar la moneda dab l’arrei. Malaja ! Lo noste pòrta-esclòps que’s pensè lavetz har pirata. Quin plaser d’abordar tots los vaishèths ! L’argent que chorrava a barreis…
Mes, un còp mei, lo noste paisanàs que s’avisè que’u calè córrer las mars ende ganhà’s la vita. Que devè a còps esperar longtemps. Qu’èra complicat. Que’s voló donc har filibustèr. Be n’èra adaise ! Que podè atacar pòrts e vilatjòts per la còsta. Qu’i èran sòus a fanègas…
Totun, que s’apercebó qu’èra un mestièr dangerós en per’mor deus arròcs per l’arriba. Alavetz, fin finau, que vadó bocanèr. Quin solaç de poder caçar e panar per la còsta a pè. Los ardits que cadèn deu cèu enlà…
Malaja-pu, un dia d’ivèrn quan e plavè, lo noste bretoet que s’eslissava sus ua arròca e que casó. En tot càjer a l’aiga, que hasó ‘ploc’. D’ara enlà, lo monde qu’apèran los bretons ‘plocs’. Cric e crac qu’èi lo conte acabat, crat e crit qu’èi lo conte fenit